۴

دختربچه و ۴ سرنوشت اسرارآمیز و مشابه معمایی را در برابر پلیس کرج قرار داد، که در آن فرضیه کودک ربایی های سریالی پررنگ تر است.

۴ مادر و ۴ پدر دو سالی می شود که بغض دارند و مدام اشک می ریزند، با هر زنگ تلفنی چشمانشان با امید برق می زند و وقتی صدای درمی آید هراسان برای دیدن دخترانشان به تکاپو می افتند. مهشاد ۲ سال بیشتر نداشت که در جاده چالوس گم شد، زهره ۲ ماه بعد بود که در همان منطقه ناپدید شد و هنوز اثری از این دو دخترک به دست نیامده بود که دختر ۱۱ ساله ای به نام نرگس در مسیر مدرسه و ۷ ماه بعد زهرا هم نرسیده به کلاس درس گم شد. ۴ مادر شب ها چشمانشان را می بندند یکی برای کودک ۲ ساله اش لالایی می خواند، دیگری مو های دخترک دوست داشتنی اش را در خیال نوازش می کند. وقتی عید می رسد دیگر لبخندی در خانه این ۴ کودک گمشده نمی بینید. دیوار های غمزده و گردو غبار ماتم روی تک تک چهره ها نشسته است. بغض و اشک دقایق و حتی ثانیه های ۴ مادر و ۴ پدر را پر کرده است. بار ها در خواب با دخترکان شان حرف زده اند، چقدر شیرین شده اند مگر می شود در چشم به هم زدنی شادی از زندگی ها فراری شود. هنوز بوی پیراهن های ۴ دخترک عشق را به دل مادرانشان می نشاند. گل سر های قرمز و سبزرنگ تنها یادگار دختران گمشده اند و عکس هایی که دنیایی از خاطره را در برابر چشمان ۴ مادر و ۴ پدر ورق می زنند. در گرما و سرما به یاد دخترکانشان هستند نکند مریض شده باشند.

سرچهارراه ها به دختران فال فروش خیره می شوند نکند دخترانشان ربوده شده اند تا گدایی کنند. پدری می گوید اگر دخترانمان می مردند سنگ قبری بود که بالای آن بنشینیم و گریه کنیم حالا تا آخر عمرمان باید چشم انتظار بمانیم و چقدر سخت است. مادری مدام صدای دخترکش را می شنود، آخرین روز، آخرین نگاه و آخرین خنده چقدر شیرین بود که برای همیشه تلخ شد.

مهشاد کوچولو

قرار بود به شمال بروند در جاده زیبای چالوس هنوز دیزین را کاملاً پشت سر نگذاشته بودند که برای ناهار در گوشه ای توقف کردند. مهشاد پازوکی ۲ ساله و خواهرش ۵ ساله بود، همه می خندیدند که ناگهان سایه هولناکی روی زندگی این خانواده جاخوش کرد. خرداد ماه سال ۸۸ بود که همه فریاد های زنانه ای را در جاده سرسبز چالوس شنیدند، مهشاد گم شده بود!!!

مادر مهشاد گفت: در جاده چالوس بودیم که برای ناهار بعد از دیزین کنار رستوران جوان توقف کردیم. شوهرم مهشاد و دختر دیگرم که ۵ سال داشت را به پشت چادر برد و من رفتم تا برایشان لباس بیاورم، هنوز ۵ دقیقه هم نگذشته بود که صدای دختر بزرگم را شنیدم که می گفت مهشاد نیست. هیچ کس متوجه نشد که مهشاد به چه شکلی گم شده است، همه رودخانه را وجب به وجب گشتیم اما سرانجام به ما اعلام کردند که اگر جنازه دخترم در آب بود باید تا ۱۸ روز جسدش بالا می آمد. اما این اتفاق نیفتاده است. در هر حال چون ما هیچ دشمنی نداشتیم مطمئنیم کسی در همان جا دخترم را دزدیده است. به پلیس اطلاع دادیم و پس از ۲ سال هنوز هم چشم انتظار. جاده چالوس برایم کابوس شده و شبی نیست که در خواب گریه نکنم.

۲ ماه بعد و یک سرنوشت مشابه

دو ماه از گم شدن اسرارآمیز دخترک ۲ ماهه در جاده چالوس نگذشته بود که دختر ۱۰ ساله ای به سرنوشت مشابهی گرفتار شد. آخرین محلی که «زهره» دیده شده بود تنها چند کیلومتر با محل گم شدن «مهشاد پازوکی» فاصله داشت. نزدیک به ساعت ۳ بعدازظهر ۱۱ مرداد ماه سال ۸۸ بود زمانی که خانواده «زهره جنیدی» برای استراحت و خوردن ناهار در روستای گچسر در جاده چالوس توقف کردند. زهره برای قدم زدن از خانواده اش دور می شود که بعد از چند دقیقه پدر و مادرش نگران شده و به دنبالش می روند، اما هیچ رد پایی از زهره پیدا نمی کنند. پدر زهره می گوید: در حالی که خودش از آب می ترسید و می دانست نباید این کار را بکند به دلیل ادعای اطرافیان گمان کردیم که وارد آب شده است. به همین خاطر همان موقع شروع به جست وجو در آب کردیم. هیچ عمقی نداشت، با این حال دسته جمعی به تکاپو افتادیم. مأموران پلیس هم که آمده بودند اصرار داشتند دخترم در آب افتاده است. شنیدیم دو ماه پیش هم یک دختربچه در این منطقه گم شده است.

وی ادامه می دهد: تا ۶ ماه کارمان جست وجو در آب بود، مردم محلی، هلال احمر و غواصانی که از همکارانم بودند به همراه خودم وجب به وجب رودخانه را تا ۴۸ کیلومتر گشتیم، هر روز ساعت ۷ صبح تا ۷ شب در آب بودیم، اما هیچ ردی از زهره پیدا نشد.

پدر زهره ادامه می دهد: آن قدر اطرافیان تلقین کرده بودند که زهره غرق شده است که تا مدت ها خودم هم چنین فکری را می کردم، اما وقتی هیچ ردی از دخترم در آب پیدا نشد و محلی ها هم گفتند که محال است آب جنازه را در زمان کوتاه پس ندهد. به این فکر افتادم که شاید دخترم را ربوده اند چراکه طلا به همراه داشت و در عین حال خواهرش هم دیده بود که یک مرد از پشت پل آنها را تحت نظر گرفته است. وی افزود: در این مدت هیچ ارگانی نیست که به آن مراجعه نکرده باشم، اما هیچ کمکی به من نشده است. در همه این مدت خودم همیشه دنبال پرونده دخترم بوده ام و فقط نتوانسته ام سد کرج را بگردم چراکه هم هزینه زیادی دارد و هم اجازه اش را ندارم. آگاهی کرج هم دیگر اعلام کرده است که کاری از دستش برنمی آید و هیچ ردی برای پیگیری وجود ندارد.

بی بازگشت

سرنوشت نرگس نادری بعد از ۲ سال هنوز هم مشخص نیست. ظهر روز ۱۳ مهر ماه سال ۸۸ ساعت ۵/۱۲ با لباس مدرسه از خانه اش در فردیس کرج خارج شد تا به مدرسه برود. فاصله خانه تا مدرسه اش نزدیک به ۱۵۰ متر بود، اما زمانی که بعد از تعطیل شدن مدرسه خبری از نرگس نشد مادرش به مدرسه رفت تا خبری از دخترش بگیرد، اما شنید دخترش از ظهر اصلاً به مدرسه نرفته است و مسئولان مدرسه هم هیچ خبری به خانواده اش نداده اند.

پدرش با بغض می گوید: نرگس ۱۱ ساله بود، در همه مدت تحصیلش شاگرد اول بود، آن قدر باهوش بود که شماره تلفن همه فامیل را حفظ بود، هنوز هم باورم نمی شود که گم شده است. لحظه ای که مادرش خبر داد که به مدرسه نرسیده است دنیا روی سرم خراب شد.

خانواده این دختر ۱۱ ساله بلافاصله بعد از اینکه از ناپدید شدن دخترشان مطلع شدند ماجرا را به پلیس آگاهی اطلاع دادند. مأموران پلیس دست به کار شدند و همه محله شان را گشتند و حتی با سگ های زنده یاب ساختمان های نیمه کاره اطراف را هم جست وجو کردند اما هیچ خبری از نرگس نشد.

پدرش می گوید: تازه ۱۲ روز بود که به خانه جدید رفته بودیم، نه کسی را در آن محل می شناختیم و نه کسی ما را می شناخت، هیچ دشمنی هم نداشتم که بخواهد اینگونه خانه خرابمان کند. وی ادامه می دهد: بعد از اینکه مطلع شدم دخترم گم شده است سریع به پاسگاه فردیس رفتم، پرونده سازی کردیم و ما را به آگاهی مرکزی کرج فرستادند که آنجا پرونده تشکیل شد، از همان روز کارم شده است که به همه ارگان ها مراجعه کنم تا شاید خبری از نرگسم شود اما با وجودی که ۲۹ ماه گذشته هیچ خبری نشده است.

حتی چندبار هم در روزنامه آگهی زده ام اما جز چند تماس که مزاحم تلفنی بودند خبری نشد. پدر نرگس حتی به همسایه طبقه پایینش که یک خفت گیر بود هم مشکوک شد چراکه پلیس در یک عملیات سخت وی را دستگیر کرد اما با بازجویی هایی که به عمل آمد مشخص شد که وی نقشی در دزدیدن دخترش نداشته است.

پدر نرگس ادامه می دهد: به کسی ۴ میلیون تومان بدهکار بودم حتی به وی شک کردم اما فایده ای نداشت، مدتی پیش فریب دوستانم را خورده و وارد گلدکوئیست شده بودم فکر کردم شاید دراین جریان نقشی داشته باشند اما با بررسی های پلیس مشخص شد کار آنها هم نبوده است. این مرد در حالی که دستانش می لرزد، می گوید: ۲ سال است خانه ما پر از غصه و گریه است، حتی خواهر و برادر کوچکش هم هر چیزی می خورند سهمی برای خواهرشان کنار می گذارند، مادرش هر روز چشم به راه است تا خبری از نرگس شود.

یک دختر مدرسه ای دیگر

داستان گم شدن زهرا کریمیان شباهت بسیاری به سرنوشت نرگس دارد. زهرا که مانند نرگس ۱۱ سال داشت زمان امتحانات پایان سال زمانی که از خانه اش در چهاردانگه هشتگرد خارج شد تا برای امتحان دادن به مدرسه برود دیگر به خانه برنگشت و بعد از گذشت این مدت هنوز هم خبری از این دخترک نشده است.

زهرا کریمیان که شاگرد کلاس پنجم بود ساعت ۵/۱۲ ظهر از خانه شان در چهاردانگه کرج خارج شد تا برای امتحان دادن به مدرسه برود اما مانند نرگس هرگز به مدرسه نرسید و داستان ناپدید شدنش هنوز معمایی است. خانواده زهرا هم مانند خانواده نرگس هیچ دشمنی نداشتند.

بن بست تحقیقات

پلیس کرج با دریافت هر گزارشی از ناپدید شدن دختران خردسال در محدوده استحفاظی به اقدامات تجسسی گسترده ای پرداخت. مظنون گیری ها و بازجویی ها و همه شاخه های تحقیقی پلیس در افشای سرنوشت اسرارآمیز این ۴ دختربچه به بن بست خورد.

از سویی پیدا نشدن اجساد مهشاد کوچولو و زهره در آب های رودخانه اطراف چالوس و اینکه هیچ کس ندیده بود این دو دختر به آب افتاده باشند یا اصلاً شنایی در کار باشد و از سوی دیگر پرسه زنی های مردان مشکوک در اطراف این دو خانواده مسافر مسیر فرضیه ها را به سمت کودک ربایی پیش می برد.

پدر زهره که در اراک زندگی می کند در این خصوص گفت: هربار سر چهارراه ها دختران ژنده پوش و فالگیر را می بینم جست وجوگرانه چهره هایشان را نگاه می کنم شاید زهره هم از سوی باند های تکدی گیری ربوده شده و حالا در خیابان ها پرسه می زند. اما سرنوشت دو دخترک دانش آموز عجیب است چراکه آنها در یک محدوده جغرافیایی سر یک ساعت و در مسیر مدرسه گم شده اند.

اینکه دختربچه ها به جز مهشاد کوچولو که نمی توانست خانواده اش را پیدا کند اگر فرصتی پیدا می کردند می توانستند به تلفن خانه یا موبایل پدر و مادرشان شاید هم به خیلی های دیگر زنگ بزنند اما تا حالا اثری از خود بر جای نگذاشته اند و این معما را پیچیده تر می کند.