آفرین بر اولیای دم حاجی‌آبادی

قاتل از آن زمان تا امروز زندانی است، مثل همه قاتلان چشم انتظار اجرای حکم، با این فرق که تشعشعات امید برزندگی او قوی تر و پرنورتر از قاتلان چشم انتظار دیگر می تابد. این روزها اولیای دم مقتول یک تصمیم مهم گرفته اند.
آنها دل را از کینه شسته اند و دنباله آرزوهای مقتول را گرفته اند. خواسته آنها این است که قاتل در ازای آزادی و رهایی از اعدام، در حاجی آباد یک حسینیه بسازد.
کلنگ این بنای مذهبی را نیز چهار روز پیش، استاندار هرمزگان به زمین زد تا گواهی باشد بر جدی بودن قاتل در اجرای درخواست اولیای دم.
خانواده مقتول، جان قاتل را به این علت با ساخت حسینیه معاوضه کرده اند که محلی که حالا کلنگ ساخت در آن زده شده همان جایی است که مقتول سال ها در آن برای ائمه عزاداری می کرده، ولی به دلیل برخی مشکلات، حسینیه ای ساخته نشده بود.
خانواده مقتول با این تصمیم نشان داد که گرچه عزیزی را از دست داده و داغی بر دلش نشسته، اما شهامت کنار آمدن با این زخم را دارد.
آنها نشان دادند که می شود در اوج ناراحتی، مهربان و باگذشت بود، آنها ثابت کردند که می شود به جای راضی شدن به مرگ جوانی دیگر و داغدار کردن خانواده ای مثل خود، کاری عام المنفعه انجام داد.
اگر اولیای دم بر قصاص پافشاری می کردند نتیجه اش صحنه ای شبیه همه صحنه های اعدام بود؛ جوانی با دست و پای زنجیر شده، با چشم بندی بر چشم تا عفریت مرگ را نبیند و سرانجام پیکری بی جان که مرگ نفسش را بند آورده است.
موضوع این است که قاتلان همیشه جانیان خطرناک نیستند، بیشتر آنها قربانی خشم کنترل نشده خویشند که در ازای این خشم سرکش، روزها و سال های قبل از اجرای حکم اعدام هر لحظه می میرند و زنده می شوند و نه یک بار در ملأعام بلکه در هر لحظه تاوان اشتباه خود را می دهند. اگر به پرونده بسیاری از قتل ها این گونه نگاه کنیم خیلی از کینه ها محو خواهد شد، همان کاری که این خانواده حاجی آبادی کرده اند و نشان داده اند مهربانی بهترین مد و بخشش بهترین رسم است.(مریم خباز - گروه جامعه)